Το flowers in the attic εξελίσσεται κατά κύριο λόγο σε μία σοφίτα όπου είναι φυλακισμένα τέσσερα παιδιά από την μητέρα τους. Πολύ όμορφα χρώματα, όχι ιδιαίτερα πλούσια παραγωγή αλλά καλογυρισμένη και με τέλεια ατμόσφαιρα. Το σενάριο είναι εκπληκτικό, βασισμένο σε βιβλίο. Πολύ έντονο και ακραίο, υπέροχα όμως δοσμένο. Η ταινία με εξέπληξε ευχάριστα και κράτησε το ενδιαφέρον μου απ'το πρώτο λεπτό μέχρι το τελευταίο.
Το πιο έντονο κομμάτι κατά τη γνώμη μου είναι ότι αρχικά υπήρχε η προοπτική τα παιδιά να μείνουν στη σοφίτα για λίγο χρονικό διάστημα και κατέληξαν να μένουν χρόνια. Πώς εξελίχθηκε ο χρόνος και πώς περνούσαν οι μέρες σε ένα "χρυσό κλουβί" είχε απίστευτο ενδιαφέρον.
Παρακάτω είναι τα αγαπημένα μου λόγια από την ταινία:
" Ο κόσμος έλεγε πως ήμασταν σαν εκείνες τις πορσελάνινες κούκλες που στόλιζαν ράφια και βιτρίνες. Μόνο που εμάς δεν μας θαύμαζαν μόνο... Μας αγαπούσαν πραγματικά "